APAMIA vulgo PAMIERS

APAMIA, vulgo PAMIERS

utbs Galliae, in Occitania. Hic circa A. c. 1207. Colloquium institutum inter Albigensium Doctores, et Didacum Episcopum Oxoniensem Dominicum Monachum Abbaremque Cisterriensem, ab Innocentio III. missos, cum eadem res prius Carmanii tentata fuisser. Sed cum Albigenses de sententia cedere nollent, crucem in eos sumi iussit Pontifex, pares indulgentias ac contra Turcas largitus. Ita Dominicô incentore, Simone vero Monfortiô duce, bellum atrox, A. C. 1209. Vide Papyr. Masion. Hist. Call. l. 3. P. Aemyl. l. 6. Propter huiusdem urbis Episcopum, ob insolentiam carceri inclusum, excommunicatus Philippus Pulcher Galliae Rex a Bonifacio VIII. primo huic generose per literas respondit, dein Synodo Parisiis convocatâ illum condemnavit, tandem per Vilhelmum Nogaretum Ananiae cepit, A. C. 1301. 1302. 1303. Vide Philippus Rex et Bonif. VIII. Plura autem de Apamea, in Appamia. Addo saltem, quod antequam urbs haec a Bonifacio VIII. cuius ante mentio, Episcopatûs sedes constitueretur, quod factum circa A. C. 1296. in Monsterio S. Antonini ad Aregiam, quem Apamiensium Pattonum castro S. Antonini nomen dedisse, retur Valesius: nobilissimum castrum Apamiarum, appellatur Petro in Histor. Albigensium, qui Abbatis ac Ecclesiae S. Antonini Mart. apud Apamias quoque mentionem facit: Villa Apamiensis, in Chron. Simonis Montfortii. Subest Archiepiscopatui Tolosano: alluit eam, Areia vel Aregia fluv. vulgo Ariege, qui Garummâ recipitur, ut et Tarnis: Hunc auger Avario Avayrou, qui Calliacum, Segodunum Rutenorum. Villam Francam Putenorum, castrum S. Antonini, Nigrum Palatium Negrepelice, praeterlabitur atque Tarni iungitur. Vide Hadr. Vales. Notit. Gall.